De woensdag begon vrij gunstig met het zonnetje op de bol en twee bananenpannenkoekjes als ontbijt. Kort nadat we de scooters hadden aangeslingerd, sloeg het weer echter om en moesten we elke tien minuten schuilen voor een plensbui in de winkeltjes (lees: een vitrine met twee soorten frisdrank en een zak chips) van willekeurige Balinezen. Opvallend is dat Balinezen over het algemeen een stuk vriendelijker en hulpzamer zijn dan mensen uit Thailand en Maleisië. Toch zitten er altijd een paar rasechte Aziaten tussen, bleek maar weer bij het tankstation. De benzine voor mijn bakbeest kostte 9.000 Rupiah en aangezien ik alleen een briefje van 100.000 had, dacht meneer er wel mee weg te komen om slechts 10.000 terug te geven; foei! Toen ik hem hierop aansprak, handigde hij zonder schaamte ook de rest van het bedrag over. Aangezien Arjan het ook niet kon waarderen, scheurde hij met zijn Honda Vario even later vol door een plas heen, waardoor een heel peleton Balinezen kletsnat werd; terecht! Een dozijn kilometer later kwamen we aan bij de Pura Besakih, de grootste en mooiste tempel van Bali, waar we een half uurtje stoer rond zijn wezen stappen in onze huur-sarongs, die Arjan voor twee Australische dollar op de kop had getikt. Rond 2 uur was het weer tijd om de pens te voeren en stopten we bij een warung (goedkoop restaurant). Na een prima maaltijd kwam het stokoude vrouwtje de rekening brengen, die wat hoger uitviel dan verwacht. Toen het vrouwtje ter verduidelijking het menu erbij pakte, bleek ze gewoon gelijk te hebben, al leken de stickertjes met prijzen achter onze gerechten een stuk witter dan de rest. Voor zo’n mooie goocheltruc betalen we graag een euro extra! Een half uurtje later reden we hoog door de bergen in onze t-shirts met de tandjes op elkaar, vriezende handen en kneiterharde tepels. Snel een kiekje geschoten van de vulkaan aan de overkant en met 80 km/u naar beneden gevlucht; de warmte in.
De volgende ochtend werden we wakker in Lovina en zijn we naar haar beroemde zwarte strand geweest, dat in werkelijkheid gewoon een lelijk strand is en al zeker niet zwart. Wél wilde een Balinese kapitein ons voor vijf euro in zijn boot met zijwieltjes een berg met dolfijnen laten zien, die vrolijk voor ons uitzwommen en gekke capriolen in de lucht uithaalden; awesome! Onze volgende bestemming: Permuteran, een puike plek om te snorkelen. “Ssst”, zei de snorkelverhuurder toen wij 40% van de prijs aan het afpraten waren op het moment dat een Engels stelletje zonder twijfel de volledige vraagprijs neerlegde. Troebel water was het wel, dus uiteindelijk waren wij ook afgezet.
De ochtend van onze laatste scooterdag werd ons een koninklijk ontbijt voorgeschoteld, dat wij dan ook als bouwvakkers wegknaagden. Na dit puike ontbijtje hadden we met medisch tape de camera op het stuur bevestigd voor een aantal fraaie filmpjes en zijn we naar onze thuisbasis gescheurd: BedBunkers te Kuta. Mac, ons maatje uit Australië, zat hier al met smart op ons te wachten. Zijn dreadlocks waren inmiddels wat verder uitgegroeid, zijn huidskleur was nog wat donkerder en hoewel hij een Canadees met Filipijnse ouders is, zou je hem zo aanzien voor een Balinees. De bewakers van SkyGarden waren het wel met ons eens, want elke avond wanneer Mac naar deze club ging, werd hij dubbel gecontroleerd op zijn nationaliteit. SkyGarden is immers alleen voor toeristen. Bijna 4000 foto’s had Mac tijdens ons avondje stappen gemaakt, waarvan 75 procent zwart was; had vast iets te maken met zijn quest om 21 gratis drankjes te nuttigen binnen het uur. Onnodig om te benoemen dat het een goede avond was.
Aangezien we tijdens onze roadtrip erachter waren gekomen dat resorts hier goedkoper zijn dan hostels als BedBunkers, zijn we zaterdag verkast naar Suka Beach Resort. De rest van de dag hebben we, samen met Mac, doorgebracht op het strand. Beetje surfen, beetje cornetto eten, beetje liggen. Na deze fysiek zware middag werden de handdoeken weer opgerold en is ‘sleutel van kamer’ toegevoegd aan Arjan’s lijst van verloren voorwerpen. De avond hebben we samen met Mac een Mie Goreng genuttigd en wat geouwehoerd op ons balkon.
Zondag stond de wekker al om half zeven te loeien, want het was tijd voor de fastboat naar Gili Trawangan, een dichtbij gelegen eilandje van slechts zeven kilometer in omtrek. Na een oncomfortabel boottochtje, waarbij meer water in de boot leek te komen dan erbuiten bleef, kwamen we aan op dit befaamde eiland. Een hele verandering: geen auto of scooter te bekennen, maar paard en wagen! Bij het zoeken naar een overnachting vroeg Arjan of de kamer een ‘cold or warm shower’ had. “Fresh water, sir”, was het antwoord van Balinees Ben; dat klinkt een stuk beter dan ‘not cold and not warm’ van het vorige kamertje. Vervolgens hebben we onze vuile was voor de laatste keer naar één van de vele laundries van Gili Trawangan gebracht. De keuze viel gemakkelijk op ‘Mama Laundry’ zodat we alvast kunnen wennen aan onze Nederlandse wasserette.
De laatste drie dagen hebben we, als luie zeeleeuwen, liggend op het strand doorgebracht. Wellicht gaan we morgen weer wat ondernemen, wellicht ook niet!
Van Ilse:
Rob, jij moet een boek schrijven!! Leuk verhaal weer!:d Nog veel plezier voor de resttijd dat jullie er nog zijn!:) x
Van Rob:
Thank you. Thank you. Far too kind!
Van Pappa:
Wat moet ik straks toch als jullie terug zijn en er geen berichten worden geplaatst. De frisse start van de dag;-)
Van Rob:
Wellicht kan ik je mooie verhalen vertellen tijdens het wielrennen; als ik even mag aanhangen uiteraard!
Van Remco:
Heeft mama een eigen wasserette??? Kom je nu mee. Doet ze ook babykleertjes?
Geniet van de laatste dagen mannen!
Van Arjan:
Absoluut Rem. Eén dag later ruikt alles weer naar bloemetjes en de was wordt nog thuisbezorgd ook!
Van Wout:
Ja hoor, dit vraagt om een reactie.
Bij zelfstandigheid hoort ook de was….Ouders hoeven nu alleen nog maar te genieten van hun kleinkind en zo.
Heb genoten van jullie verhaal en mooie foto’s.
Van Arjan:
Dat is een illusie moeders. Alleen als je aan het reizen bent, hoef je niets te doen.
Van Tim:
Wederom een puik verhaal, zoals ik inmiddels gewend ben! Nog maar een paar nachtjes slapen boys, dan zit het grote avontuur er alweer op. Geniet dus nog maar extra en zorg daarbij voor een spetterende afsluiting! x timmeh
Van Rob:
Bedankt Timmie! Vanavond gaat de lever weer aan het werk voor een goede afsluiter!
Van robert-jan:
Heeerlijk tempo!
en zeer herkenbaar! Besef af en toe ff dat je met een woeste reis bent! Geniet!
Van Arjan:
Woest was de reis zeker
Helaas komt aan alles een einde.